فقر و مشخصات خانوارهای فقیر در سال ۱۳۷۵


پدیده فقر در دو مرحله بررسی می شود:

۱- تعیین خط فقر: مرزی که پایین تر از آن، فرد فقیر شناخته می شود

۲-  تعیین شاخص فقر: شاخصی که نمایانگر شدت فقری است که افراد فقیر تحمل می کنند.

– شاخص های فقر در سال ۱۳۷۵ از سال ۱۳۷۴ کمتر است. اما این کاهش تنها در جامعه شهری از نظر آماری معنادار است. به عبارت دیگر پدیده فقر در بخش روستایی تغییر قابل توجهی نکرده است. اما در بخش شهری جامعه، فقر در سال ۱۳۷۵ نسبت به سال ۱۳۷۴ کم شده است.

-۶۵ ۱۹ درصد از جامعه ایرانی در سال ۱۳۷۵ فقیر بوده اند که تفکیک آن به شهر و روستا بیانگر این نکته است که ۱۲ درصد از جامعه شهری و ۲۶۳ درصد جامعه روستایی فقیر هستند.

– احتمال فقر در خانواده هایی که سرپرست آنها شاغل است کمترین و در بین آنهایی که سر پرست آنها بیکار است بیشترین است.

– اگر به خانوارهای فقیر کشور دقیق شویم می بینیم که ۸۱ درصد آنها دارای سرپرست شاغل هستند که از بین آنها ۸۵ درصد حقوق بگیر بخش خصوصی یا کارکن مستقل می باشند.

– ۸۹ درصد از شاغلان فقیر یا بی سواد یا دارای تحصیلات ابتدایی و نهضت سواد آموزی – ۶۸ درصد از شاغلان فقیر در سنین بین ۲۰ تا ۵۰ سال قرار دارند و ۷۷ درصد آنها خانوارهای ۵ تا ۱۲ نفره هستند. بیشتر این جمعیت فعال و فقیر کشور، کسانی هستند که باروری خود را در زمانی که نرخ رشد جمعیت کشور بالا بوده است انجام داده اند و اینک از خانواری پر جمعیت برخوردارند که حتی با این که شاغل هستند نمی توانند حداقل امکانات زندگی را برای خانواده خود فراهم کنند.

– بیشترین درصد فقیر را در استان کهکیلویه و بویر احمد می بینیم در حالی که استان خراسان بیشترین تعداد فقیران در کشور را داراست.

  • گزارش کارشناسی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی

دریافت متن کامل گزارش

گزارش های کارشناسی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *