با توجه به پیامدهای نامطلوبی که فقر به دنبال دارد، فقر در کانون تمرکز مطالعات تجربی قرار گرفته است و پژوهشگران از زوایای مختلف به این موضوع پرداختهاند. اندازهگیری فقر یکی از مهمترین این موضوعات محسوب میشود. در این بین، اندازهگیری فقر انرژی با تمام اهمیتی که دارد، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. بر این اساس و با توجه به اهمیت انرژی، هدف اصلی این پژوهش اندازهگیری فقر انرژی در ایران است. به عبارت دیگر، این پژوهش با هدف تعیین حداقل معاش در گروههای کالایی با تأکید بر گروه انرژی صورت گرفته است. در راستای دستیابی به هدف پژوهش، حداقل معاش مربوط به پنج گروه کالایی خوراکی، پوشاک، مسکن، انرژی و سایر برای سالهای ۱۳۹۵-۱۳۷۰ در قالب سیستم مخارج خطی برآورد شده است. بدین منظور، از الگوی دادههای تابلویی و روش معادلات بهظاهر نامرتبط (SUR) استفاده شده است. بر اساس نتایج، بیشترین میل نهایی به مخارج فرامعیشتی به گروه خوراکی اختصاص دارد و حدود ۴۰ درصد از مخارج فرامعیشتی صرف گروه خوراکی میگردد. در سوی دیگر، کمترین میل نهایی به مخارج فرامعیشتی مربوط به گروه انرژی است و در حدود ۶ درصد از مخارج فرامعیشتی در گروه انرژی مصرف میشود. بنابراین، افزایش درآمد خانوارها، کمترین تأثیر را بر تقاضای انرژی دارد. در گروه انرژی، حداقل معاش ریالی با از ۱۷۶ هزار ریال در سال ۱۳۷۰ به ۱۳۶۷۴ هزار ریال در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته است. این افزایش در نیمه دوم دوره مورد بررسی از شدت بیشتری برخوردار بوده است که افزایش قیمتها یکی از اصلیترین دلایل آن محسوب میشود. حداقل معاش ریالی سالیانه (که تحت عنوان خط فقر شناخته میشود) نیز از ۱۱۵۳ هزار ریال در سال ۱۳۷۰ به ۷۸۳۰۵ هزار ریال در سال ۱۳۹۵ رسیده است.