اثر رشد درآمد سرانه بر فقر در ایران طی سالهای ۱۳۸۵-۱۳۶۳


هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین رشد درآمد سرانه و فقر در ایران طی سالهای ۱۳۸۵-۱۳۹۳ می باشد. ابتدا با استفاده از آمار هزینه و درآمد خانوارها میزان فقر کل، شهری و روستایی در ایران طی دوره مورد بررسی محاسبه شده است. بدین منظور ابتدا خط فقر مطلق مناطق شهری و روستایی بر اساس رویکرد حداقل نیازهای اساسی(۲۰۰۰ کیلو کالری) محاسبه شده است. برای اضافه نمودن حداقل نیازهای غیر غذایی از روش اورشانسکی (با استفاده از معکوس ضریب انگل) استفاده شده است. سپس از شاخص فوستر، گریر و توریک برای مقدار ۰ = d برای هر یک از سالهای مورد بررسی و به تفکیک شهر و روستا تخمین زده شده است. سپس به بررسی ویژگیهای اقتصادی نفتی و نقش درآمدهای نفتی در این نوع اقتصادها پرداخته شده است و علل ایجاد بیماری هلندی بررسی می گردد.

سپس، مدلی که متغیرهای رشد درآمد سرانه، نسبت مخارج دولت در بخش کالا و خدمات عمومی بر تولید ناخاص داخلی، نسبت صادرات و واردات بر تولید ناخالص داخلی، بر تغییرات شاخص فقر را بررسی می کند، برازش می گردد. نتایج حاصل از برازش مدل، نشان می دهد که طی دوره مورد بررسی رشد درآمد سرانه، باعث کاهش شاخص فقر گردیده است. در نهایت یافته های این پژوهش نشان داد که کاهش فقر در ایران نیازمند افزایش رشد درآمد سرانه است، و همچنین اتخاذ سیاستهای حامی فقرا برای توزیع در آمد است. چنانچه درآمدهای نفتی به صورت درست در استراتژی های توسعه ملی سرمایه گذاری شوند و به سرمایه گذاری عمومی تبدیل شوند به جای اینکه به افزایش مخارج بخش عمومی منجر شوند، می توان انتظار کاهش در میزان فقر را داشت.

  • عرب نژاد، مریم. ۱۳۸۷٫ «اثر رشد درآمد سرانه بر فقر در ایران طی سالهای ۱۳۸۵-۱۳۶۳». استاد راهنما: حسین راغفر. دانشگاه الزهرا.

دریافت متن کامل «اثر رشد درآمد سرانه بر فقر در ایران طی سالهای ۱۳۸۵-۱۳۶۳»

پایان‌نامه‌ها

خط فقردرآمد سرانهفقر روستاییفقر شهریکاهش فقرنفت

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *