دیده‌ی فقر در جوامع تبدیل به معضلی شده که برای سال‌های طولانی بشر را درگیر خود ساخته‌است. به همین علت اتخاذ سیاست‌های مناسب برای کاهش فقر، که از اهداف توسعه به شمار می‌رود، ضروری است. در ایران همانند سایر کشورها بر امحائ فقر تأکید شده‌است. از این رو در برنامه چهارم توسعه اقتصادی – اجتماعی سیاست‌هایی جهت کاهش فقر در جامعه طرح شده‌است. به منظور ریشه‌کنی فقر نیاز به دانش نسبتاً کاملی از پدیده‌ی فقر و عوامل موثر بر آن است. با این هدف، پایان‌نامه حاضر به مقایسه‌ی وضعیت فقر خانوارهای شهری ایران در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۸ (سال اول و پنجم برنامه چهارم توسعه) می‌پردازد. بدین منظور با استفاده از ریزداده‌های طرح هزینه-درآمد مرکز آمار ایران ابتدا هزینه سرانه خانوارهای شهری و سپس خط فقر بر اساس روش ۶۶ درصد میانگین مخارج سرانه محاسبه گردید. در ادامه با استفاده از خط فقر محاسبه‌شده، خانوار فقیر شناسایی گردید و سپس با استفاده از مدل لوجیت و روش برآورد حداکثر درستنمایی عوامل موثر بر فقر شناسایی گردید. براساس نتایج حاصل از برآورد، در هر دو سال مورد بررسی، افزایش بعد خانوار، زن سرپرست‌بودن و سکونت در شرق، غرب و شمال کشور احتمال قرارگیری در فقر را افزایش می‌دهد، درحالی‌که افزایش سال‌های آموزش، مالک بودن و سکونت در منطقه جنوب باعث کاهش فقر در مناطق شهری کشور می‌شود.
فهیمه علی تبارلداری، ۱۳۹۰، «اثر آموزش و بعد خانوار بر احتمال خروج از فقر در خانوارهای شهری ایران: مقایسه سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۸»، پایان نامه کارشناسی ارشد، استاد راهنما: زهرا میلانی علمی، دانشگاه مازندران.
دریافت پایان‌نامه: