هدف اساسی در این تحقیق، بررسی رشد حامی فقرا در ابعاد درآمدی و غیر درآمدی مانند آموزش، سلامت و تغذیه در طی سال های ۱۳۸۸-۱۳۶۳ به تفکیک شهر و روستا است. این روش برای اولین بار توسط راوالیون و چن(۲۰۰۳) در ابعاد درآمدی مورد استفاده قرار گرفت و توسط کلازن(۲۰۰۸) در مورد ابعاد غیر درآمدی به کار گرفته شد. در این روش رشد حامی فقرا به دو روش مطلق و نسبی بررسی می شود. رشد حامی فقرای نسبی، رشدی است که در آن فقرا بیش از متوسط جمعیت از منافع رشد بهره مند شده باشند، درحالیکه رشد حامی فقرای مطلق، رشدی است که در آن درآمد فقرا صرفه نظر از مقایسه آن با متوسط کل، رشد داشته باشد. بررسی ها نشان می دهد در طی این سال ها در بعد درآمدی در مناطق شهری و روستایی رشد حامی فقرا وجود دارد و وضعیت فقرا بهبود پیدا کرده است. در مورد شاخص غیر درآمدی تغذیه بهبود در وضعیت فقرا را نسبت به کل جامعه در مناطق شهری و روستایی نشان می دهد، هم چنین در مناطق شهری در مورد سلامت با وجود بدتر شدن اوضاع فقرا کمتر آسیب دیده اند. اما در بین فقرای روستایی بدتر شدن وضعیت را نسبت به متوسط جمعیت روستاییان می بینیم. هم چنین در شاخص آموزش با وجود پیشرفت های گسترده تر نسبت به سایر شاخص ها، وضعیت فقرا در مقایسه با متوسط کل کمتر بهبود داشته است.
مرضیه چراغی زاده، ۱۳۹۰، بررسی رشد حامی فقرا طی سال‌های ۱۳۶۳- ۱۳۸۸، پایان نامه کارشناسی ارشد، استاد راهنما: منیژه نخعی، دانشگاه الزهرا (س)- دانشکده اقتصاد و حسابداری.
دریافت پایان نامه:
بررسی رشد حامی فقرا طی سال‌های ۱۳۶۳- ۱۳۸۸