هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین رشد اقتصادی و فقر شهری در ایران طی سالهای ۱۳۸۳-۱۳۶۳ می باشد. ابتدا خط فقر نسبی، بر مبنای ۵۰ درصد میانه مصرف خانوار دو نفره محاسبه شده و سپس با تعدیل این خط فقر به وسیله یک شاخص مقیاس معادل، خط فقر سایر گروههای خانواری با ابعاد مختلف محاسبه گردید. برای اندازه گیری فقر ، سه شاخص نسبت سرشمار فقر، شکاف درآمدی فقر و ضریب جینی فقرای شهری برای هر سال محاسبه می گردد و بر مبنای این سه شاخص، شاخص سن که ترکیبی از این سه می باشد، تخمین زده شد.
بعد از آن، مدلی که تاثیر متغیرهای نرخ رشد تولید ناخالص داخلی، نرخ رشد یارانه های بخش مصرف و نرخ بیکاری مردان بر تغییرات شاخص های فقر را بررسی می کند، برازش گردید. نتایج حاصل از برازش های انجام شده از این مدل برای طول دوره مورد بررسی فاقد اعتبار آماری گردید. به همین دلیل دوره مورد بررسی را به چهار دوره، شامل بخشی از سالهای جنگ تحمیلی، برنامه اول، دوم و سوم توسعه اقتصادی و اجتماعی تقسیم گردید.
بررسی رابطه میانگین رشد تولید ناخالص داخلی و تغییرات شاخص های فقر در هر دوره حکایت از آن داشت که در دوره های رشد اقتصادی بالا، شاخص های فقر کاهش و زمانیکه رشد اقتصادیپایین یا منفی است شاخصهای فقر به سرعت افزایش می یابد. همچنین در طی این پژوهش مشاهده گردید که در دوره های پایین رشد اقتصادی، متاثر از سقوط درآمدهای نفتی، یارانه های بخش مصرف کاهش یافته و میزان افزایش شاخص های فقر را بالاتر می برند. که این مسئله حاکی از آن است که سیاستهای کاهش فقر شدیدا وابسته به درآمدهای نفتی بوده است. در نهایت یافته های این پژوهش نشان داد که کاهش فقر در ایران نیازمند رشد بالای اقتصادی بوده و برای پایداری موفقیت در فقرزدایی کشور، سیاستهای اقتصادی باید با جهت گیری حمایت از فقرا تنظیم شوند.
- خیاطی ظهیری، سپیده. ۱۳۸۵٫ «بررسی رابطه رشد اقتصادی و فقر شهری در ایران طی سالهای ۱۳۸۳-۱۳۶۳». استاد راهنما: حسین راغفر. دانشگاه الزهرا.
دریافت م تن کامل «بررسی رابطه رشد اقتصادی و فقر شهری در ایران طی سالهای ۱۳۸۳-۱۳۶۳»