یکی از عواملی که باعث شد دولت به سمت هدفمندی یارانه ها برود، هزینه بالای پرداخت یارانه برای دولت بود. اما عدم توانایی دولت در شناخت خانوارهای نیازمند را شاید بتوان دلیل پرداخت یارانه ها به روش کنونی یعنی به صورت عام و فراگیر دانست. حال اگر بتوان خانوارها را بر اساس برخی ویژگی های خاص، مثل جنسیت سرپرست خانوار، طبقه بندی نمود و نشان داد که فقر در گروه خاصی بیشتر است، دولت می تواند آن گروه خاص را به عنوان خانوارهای نیازمند یارانه معرفی نماید. در این پایان نامه با استفاده از ماتریس حسابداری اجتماعی سال های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۰، به بررسی تغییرات شاخص هزینه زندگی خانوارهای زن سرپرست می پردازیم تا نشان دهیم خانوارهای زن سرپرست می توانند به عنوان گروه نیازمند دریافت یارانه، شناخته شوند. نتایج نشان می دهد که متوسط شاخص هزینه زندگی خانوارها از ۰٫۰۵۵ واحد به ۰, ۰۴۸ واحد، کاهش می یابد. یعنی با اعمال سیاست کاهش یک واحدی یارانه، خانوارها در سال ۱۳۹۰ نسبت به سال ۱۳۸۸، ۰۰۰۷ واحد کمتر باید بپردازند تا سبد مصرفی خود را حفظ نمایند. همچنین متوسط شاخص هزینه زندگی خانوارهای زن سرپرست از ۰٫۰۷۰ واحد در سال ۱۳۸۸ به ۰۰ : ۴۶ واحد در سال ۱۳۹۰ کاهش می یابد. که این به معنای افزایش رفاه آنهاست. این شاخص برای خانوارهای مردسر پرست نیز به ترتیب برابر با ۰۰۵۳ واحد و ۰٫۰۴۸ واحد است. این ارقام نشان می دهد که تغییرات رفاه خانوار زن سرپرست از خانوار مردسر پرست بیشتر است. اما در سطح بخش ها وضعیت بگونه دیگریست. با اعمال سیاست کاهش یارانه در بخش های اقتصادی، در برخی بخش ها مثل بخش کشاورزی، رفاه خانوار در سال ۱۳۹۰ نسبت به سال ۱۳۸۸، افزایش می یابد و در برخی دیگر مثل بخش سوخت، رفاه کاهش می یابد. همچنین نشان خواهیم داد که کاهش یارانه در بخش کشاورزی از طریق مسیر بخش صنایع غذایی بیشترین اثر را بر خانوار می گذارد. همچنین کاهش یارانه در بخش سوخت، بیشترین اثر را از مسیر بخش حمل و نقل بر خانوار وارد خواهد کرد.
- مستعلی پارسا، مریم. ۱۳۹۳٫ «اثرات مرحله اول هدفمندسازی یارانه ها بر شاخص هزینه زندگی خانوارهای زن سرپرست: در چارچوب ماتریس حسابداری اجتماعی ایران». پایان نامه کارشناسی ارشد. استاد راهنما: سهیلا پروین، دانشگاه علامه طباطبایی.