در این پژوهش به ارزیابی میزان اثربخشی سیاست‌های اقتصادی بر اندازه فقر در مناطق هفت گانه جغرافیایی و برای سالهای ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۶، با استفاده از مدل پانل، پرداخته شده است.استانهای چهارمحال و بختیاری، کهکیلویه و بویراحمد، ایلام، سیستان و بلوچستان منطقه یک، تهران، فارس، اصفهان و قم منطقه دو، مرکزی، کرمان، سمنان، یزد منطقه سه، آذربایجان غربی و شرقی، اردبیل، زنجان و قزوین منطقه چهار، گلستان، گیلان، مازندران و خراسانهای شمالی، رضوی و جنوبی منطقه پنج، خوزستان، بوشهر، هرمزگان و لرستان منطقه شش و استانهای کرمانشاه، کردستان و همدان منطقه هفت می‌باشند.برای این منظور از شاخص سن که دارای مزیت‌هایی نسبت به شاخص‌‌های رایج “نسبت افراد فقیر” و شاخص “شکاف فقر” می‌باشد، استفاده نمودیم. این شاخص اطلاعات مربوط به تعداد افراد فقیر و نحوه توزیع درآمد و شکاف درآمدی را دربر دارد.یافته‌های تحقیق حاضر دلالت بر آن دارد که در فاصله سالهای ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۶ فقر در ایران کاهش یافته است. طی برنامه‌های اول ودوم توسعه اندازه فقر از نوسانات و شدت بیشتری برخوردار بود و با شروع برنامه سوم توسعه به تدریج و به طور تقریبی در همه مناطق، میزان فقر رو به افول گذاشت.تقریبا در تمامی سالها ، میزان فقر در منطقه یک از باقی مناطق بیشتر بوده و در منطقه دو از سایر مناطق کمتر بوده است.نتایج این پژوهش حکایت از آن دارد که سیاست‌های حمایتی و تجاری و بودجه مناطق طی دوره مورد مطالعه اثر معنی‌داری بر کاهش فقر نداشته‌اند،اما گسترش درآمدهای مالیاتی بر کاهش فقر موثر بوده است.
سوده شمسی، ۱۳۸۹، ارزیابی اثربخشی سیاست‌های اقتصادی بر اندازه فقر در ایران با تاکید بر مناطق جغرافیایی (۱۳۶۸-۱۳۸۶)، پایان نامه کارشناسی ارشد، استاد راهنما: فرهاد خدادادکاشی، دانشگاه پیام نور استان تهران- مرکز پیام نور تهران
دریافت پایان نامه:
ارزیابی اثربخشی سیاست‌های اقتصادی بر اندازه فقر در ایران با تاکید بر مناطق جغرافیایی (۱۳۶۸-۱۳۸۶)