با رشد فزاینده گردشگری در کشورهای جهان سوم و سود فراوان این صنعت، در دو دهه اخیر تلاش‌هایی جهت توانمندسازی طبقه ضعیف نواحی محروم از طریق مشارکت دادن در فرایند گردشگری و شریک ساختن آنها در منافع حاصل از توسعه گردشگری پایدار صورت گرفته است. هدف این اقدامات و تلاش‌ها، بهبود کیفیت زندگی گروه‌های کم‌درآمد، کاهش فقر و امنیت گردشگری بوده است. هدف پژوهش حاضر بررسی گردشگری فقر و امنیت گردشگری بر توسعه گردشگری پایدار می‌باشد. پژوهش حاضر با توجه به هدف، کاربردی و با توجه به نحوه گردآوری داده‌ها از نوع پژوهش‌های توصیفی ـ همبستگی بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل تمام مردم محلی شهر شهمیرزاد (۱۱۰۰۰ نفر) در سال ۹۸-۱۳۹۷ بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی۲۱۸ نفر به‌عنوان نمونه پژوهش (۱۲۴ نفر مرد و ۹۴ نفر زن) انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه‌های گردشگری فقر؛ امنیت گردشگری و توسعه گردشگری پایدار استفاده شد. برای بررسی پایایی این ابزارها از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد و پایایی پرسشنامه‌ها تأیید شد. داده‌ها با مدل معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS و LISREL تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که: بین گردشگری فقر، امنیت گردشگری و توسعه گردشگری پایدار رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. گردشگری فقر بر توسعه گردشگری پایدار اثر مستقیم و معناداری دارد؛ گردشگری فقر بر امنیت گردشگری اثر مستقیم و معناداری دارد؛ همچنین امنیت گردشگری بر توسعه پایدار گردشگری اثر مستقیم و معناداری دارد. گردشگری فقر با میانجی‌گری امنیت گردشگری اثر غیرمستقیم و معناداری بر توسعه پایدار گردشگری ایفا می‌کند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به نقش گردشگری فقر و امنیت گردشگری در افزایش توسعه گردشگری پایدار دارد.
مجید رهایی، ۱۳۹۸، بررسی اثر گردشگری فقر و امنیت گردشگری بر توسعه گردشگری پایدار، پایان نامه کارشناسی، استاد راهنما: علی‌اکبر امین بیدختی، دانشگاه سمنان- دانشکده گردشگری.
دریافت پایان نامه:
بررسی اثر گردشگری فقر و امنیت گردشگری بر توسعه گردشگری پایدار