اسکان غیررسمی در ایران را باید همزاد شهرنشینی شتابان و توسعه برونزا دانست که به عنوان یکی از چهره های بارز فقر شهری، الگوی توسعه پایدار شهری را به چالش کشیده است. این پدیده در واقع حاصل و برونداد مشکلات اجتماعی و ساختاری بوده و بر یکی از پیامدهای توسعه شتابزده و بی برنامه اطلاق می شود و بیانگر شکست در سیاستهای رسمی در عدم پاسخگویی به نیاز به سرپناه اقشار کم درآمد در جوامع شهری است. تحقیق حاضر با هدف بررسی و تحلیل چالش های فراروی توسعه پایدار شهری در بزرگترین پهنه اسکان غیررسمی شمال کلانشهر تبریز انجام شده است. بر این اساس، ابعاد این الگوی توسعه ناموزون بر مبنای شاخص های طبیعی، کالبدی- عملکردی، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی تشریح، و با توجه به گستردگی و پیچیدگی ابعاد موضوع بر اساس ۳۰ متغیر در زمینه های کمی و کیفی، با استفاده از روشهای پیمایشی و مشاهدات مستقیم، مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های تحقیق حاکی از آن است که در کلیه شاخص ها این محلات از شرایط نامطلوب و ناپایدار برخوردارند و در وضعیت بد مسکنی به سر می برند. بطوری که امروزه تمرکز بیش از حد جمعیت در یک بستر فضایی ناپایدار، آسیبپذیری این مناطق را در رابطه با مخاطرات محیطی به صورت فاجعه انسانی جلوه گر ساخته و به شکل مستمر اصول و راهبردهای توسعه پایدار شهری را به چالش کشانده است. چنین شکلی از الگوی توسعه و گسترش روزافزون مناطق حاشیه نشین، الگویی از یک شهر بیمار است که انسجام کالبدی- فضایی خود را از دست داده و با ادامه این روند، شاید در آینده ای نه چندان دور، کلانشهر تبریز از جمله ناپایدارترین شهرهای کشور محسوب گردد.
الهام سابقی اسکندر، ۱۳۹۴، تحلیلی بر چالش های توسعه پایدار شهری در سکونت گاه های غیررسمی؛مطالعه موردی نواحی شمال کلانشهر تبریز، پایان نامه کارشناسی ارشد، استاد راهنما: رحیم حیدری چیانه، دانشگاه تبریز- دانشکده برنامه‌ریزی و علوم محیطی.
دریافت پایان نامه:
تحلیلی بر چالش های توسعه پایدار شهری در سکونت گاه های غیررسمی؛مطالعه موردی نواحی شمال کلانشهر تبریز