جامعه ایران در افق ۱۴۰۴ کشوری است توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه با هویت اسلامی و انقلابی، الهام بخش در جهان اسلام و با تعامل سازنده و مؤثر در روابط بین الملل، مختصات جامعه ایرانی در سند چشم انداز توسعه یافتگی، سلامت و رفاه اجتماعی، فرصت های برابر، توزیع مناسب درآمده عدالت اجتماعی و دوری از فساد، تبعیض و فقر است. این در حالی است که علی رغم باقی ماندن ننها هفت سال تا افق پیش گفته مختصاتی چون: عزیمت به سمت حذف طبقه متوسط، کاهش شفافیت اقتصادی، فقدان برنامه اجرایی جهت ارتقای مشارکت مردم در تصمیمات مهم سیاسی و اقتصادی، نابرابری، محرومیت و ففر به شکل گسترده و ناهنجاری های اجتماعی ناشی از این معضل را در جامعه کنونی شاهد هستیم. اختلاف عقیده ی چندانی بر سر مهم بودن مسئله ی فقر وجود ندارد و سخن از اهمیت آن جز تکرار مکررات نخواهد بود. آن چه اساسی و مهم است؛ استراتژی ارتفاع این معضل است. که ضمن ارائه مدل های فقرزدایی به این مهم رسیدیم که علی رغم ممارست همه ی این سال ها بر متکی نمودن فقرا و محرومین به حکمرانان، بهترین مدل فقر زدایی توانمندسازی و خود انکایی گروههای هدف است. رویکردی که خلاف مدل برگزیده، حاکم و مجری است حاصل خلأ نگاه چند بعدی به فقر در لوایح و برنامه های توسعه است. بدین توضیح که فقر در گفتمان دولت مردان عمدتا از منظر اقتصادی نگریسته شده و بر مبنای چنین نگاهی برنامه های کنترلی و ریشه کن نمودن فقر طراحی و اعمال گردیده است. مضاف بر آن هر چند بخشی از عدم موفقیت برنامه ها ناشی از نواقص ساختاری موجود در نظام برنامه ریزی کشور از جمله، ایستایی و عدم انعطاف پذیری در برنامه ریزی و نامشخص بودن مبانی برنامه ریزی در کشور (بدین معنا که بعضی توسعه را برابر با مفهوم توسعه اقتصادی میدانند و گروه دیگر همگرا با توسعه سیاسی است، ولیکن بخش اعظم آن نیز به اختلاف فضای سیاسی و اقتصادی زمان تدوین و زمان اجرای برنامه ها، اصرار دولت ها به موازی کاری و عدم تمرکز بر سیاست های رشد گرا توأمان با توانمندسازی مرتبط است.
- عسگری، سمیرا. ۱۳۹۷٫ «آسیب شناسی حقوقی علل ناکارآمدی برنامه‌های توسعه در فقر زدایی». پایان نامه کارشناسی ارشد، استاد راهنما: احمد حبیب نژاد، دانشگاه تهران.