عدم توفیق بسیاری از برنامه های کاهش فقر و نابرابری در کشورهای توسعه یافته به دلیل اندازه گیری بر اساس رویکرد در آمد محوری می باشد. بر همین اساس از سال ۲۰۱۰، دفتر عمران ملل متحد (UNDP) شاخص فقر چند بعدی مبتنی بر روش آلکایر و فوستر پیشنهاد کرده است. هدف این پژوهش اندازه گیری شاخص فقر چند بعدی و عوامل مؤثر بر آن در مناطق شهری و روستایی ایران، با استفاده از داده های خام سرشماری عمومی نفوس و مسکن مرکز آمار ایران سال ۱۳۸۵ می باشد. نتایج نشان داد که توزیع و شدت فقر در کشور به ترتیب ۱۲،۳ و ۳۰،۶ درصد است. همچنین فقر در مناطق روستایی در مقایسه با مناطق شهری شایع تر است، به طوری که ۲۱،۴ درصد خانوارهای روستایی و ۵ / ۸۶ درصد خانوارهای شهری فقیر در نظر گرفته می شوند. استان سیستان و بلوچستان فقیر ترین استان است و خانوارهای استان های جنوب شرقی فقر بیشتری دارند.
- خلج، سکینه. ۱۳۹۲٫ «براورد توزیع و شدت فقر در مناطق شهری و روستایی ایران و ارزیابی عوامل تعیین کنندهی آن در سطح خانوار». استاد راهنما: علی یوسفی، دانشگاه صنعتی اصفهان.